ر.ک

دلنوشته های من! - ر.کر.ک فقط یک اصطلاح کتابداری صرف نیست.

یکی از رفیق فاب های اینجانب در ایامی نه چندان دور بوده.

و البته یکی دیگر از دوستان راهنمائی ام هم بوده. اما این دو تن متفاوتند.

آن وقت هائی که خانم نعمت اللهی صبح های زود (درست 45 دقیقه قبل از صبحگاه ) کلاس سوم ب را میکشید به مدرسه تا ریاضی درس بدهد! { کلاس تقویتی نبود چون اینجانبان از نظر آن جنابان شاگردی درسخوان بودندی و مرا به کلاس تقویتی نیازی نبودندی!!!}

همان روزها... یادم هست... که برای آخرین بار این قائله از نو شروع شد و با گریه ی  ر.ک ختم به خیر !!! شد.

این معلم ریاضی ما به بوی بد حساس بود. فکر کنم بیشتر هم به بوی این دوست نه چندان درسخوان ما. دوست هم نبودیم! همکلاس بودیم.

دو سه نیمکت که می رفتی عقب، از کنار پنجره های رو به حیاط و البته رو به دبیرستان توحید! همان دبیرستانی که از سال سوم انتظار رسیدن به مقطعش را داشتم و مدیرش را آنچنان عاشق بودم که گفتنی نبود! حیف اما مدیرش را نواحی دیگر دزدیدند!

میگفتم... پشت سر ما دقیقا... سه نیمکت که میرفتی عقب ر.ک لب نیمکت نشسته بود. یادم هست با ا.ک هم تخته ای بود... ا.ک مادر نداشت. و پدرش زن گرفته بود. از ساکت ترین ها همین دو نفر بودند. که از بد روزگار درسخوان هم نبودند.

ر.ک با آن لپ های برآمده ی گل انداخته و آن خال سیاهی که حالا لابد از شوهرش کلی دل می برد؛ و آن مانتوی طوسی رنگ را هیچ وقت فراموش نمیکنم.

نمیدانم چه سری هم بود که خانم نعمت اللهی خیلی او را برای پاسخگوئی صدا میکرد. و چه اصراری داشت به او بفهماند که امروز هم بو میدهی!!!

آن روز صبح زود وقتی ر.کِ توپ قلقلی کلاس را صدا زد دوباره دماغش را گرفت و رفت عقبتر و گفت تو که دوباره بو میدی!

ر.ک بنده خدا گریه افتاد. گفت خانم لباس هام رو دیشب شستم. امروز صبح زود هم حمام بودم. موهایم هنوز خیس است.

صحنه ی بدی بود. خیلی بــــــــد.