یک درد هولناک
کافیست کمی سرک بکشی.
هر طرف را نگاه کنی پر از خبرهای ناب است.
مثلا ارمنستان این وسط چه کاره است. آذربایجان چه؟
حالا چه وقت است که کره شمالی سلاح های هیدروژنی اش را رو کند.
ترکیه کجا بود اصلا.
حرفی از کشوری مثل نیجریه هم نمی زنم...
اولش با خودم میگویم یکباره اینها چه شده اند.
اما با کمی تامل معلومم میشود که اصلا نمی تواند تصادفی باشد. اصلا نباید تصادفی باشد.
گردش این ایام نمی تواند بی قانون باشد.
و البته این ناآرامیها بی شک از پیش تعیین شده بودند.
مثلا برای رشد تکفیریهای سوریه ... اعراب عربستان ده سال است تابستان ها به سوریه می آیند برای خوش گذرانی....
و این هدفمند است... وقتی که خانه هایشان شده است محل آموزش!!!!
امشب داشتم فکر میکردم که ما کجای این قائله ایم؟
چه میتوان کرد؟ اینکه ظهور نزدیک باشد خیلی خوب است... اما خوبتر آنست که بتوانم کاری انجام دهم...
زمین و زمان آبستن هستند و درد عظیم و مشترکی در وجود همه ما خواهد پیچید....
شاید الان فقط نالیدن دیگران را دیده باشیم. اما دیری نمی پاید که ما هم احتمالا به شکلی دیگر این درد را خواهیم چشید.
برای آن لحظه ها جز ایمان راسخ از خدا برای همه مان چه میتوانم بخواهم؟
فکر میکنم این همانجاست که آسمان دید و بارش را نتوانست کشید!!!
همان وقت است.
آسمان این روزها را دیده بود پیشاپیش. و می دانست شانه های کوچک ما شاید بهتر از پهنای وسیع او میتواند تحمل کند.
ما منظورم مای نوعی است...
امثال سمیه ها....همسر شهید صدرزاده ها...
یک لحظه چشم هایم را می بندم...
میتواند این قائله راحت تر جمع و جور شود... اما به گمانم یک عده نمیخواهند.
یک عده اصلا قرن هاست منتظر این لحظاتند...
تو گویی همه نشسته اند به تماشا. و هر کس از هر طرف که میتواند یک شعله کوچک به آتش ماجرا اضافه میکند.
این وحدت نابی که در جریان مقابله با دشمن حقیقی! صورت گرفته آنقدر خواستنی و زیباست که مطمئنا در قالب کلمات نخواهد نشست.
دلم میخواهد بروم دست دوستم خانم ر. را بگیرم و بیاورم پای این کانالهای خبری بنشانم و توی چشم هایش زل بزنم و بگویم : اینها همان سنی هائی هستند که تو لعن شان میکردی.
اینها همانها هستند. اما وقتی حقایق ناب به گوششان رسیده سر تعظیم فرود آوردند...
اما حیف از وقتی که بخواهم خرج امثال او کنم.
به گمانم این که مدتی ننوشته بودم ... پر چانگی امروزم جبرانش کرد.