دلنوشته های من! - امام قیسهمون جا بودم.
همونجائی که هنوز چهار دهه نگذشته بود از مامان شدنم.
تو اونجا بودی و نبودی.
بچه ها بودن و نبودن.
من دلم برای شماها تنگگگگگگگ شده.
توی حیاط چشم می نداختم که ببینمتون.
اما ...
فقط یه نفر از بچه های مشهد رو دیدم.
آخه من چطوری برم توی اون حیاط؛ توی اون اتاقهااااااااا؟!
آخه من که دلم یه جای دیگه اسسسسسسس.
یعنی میشه یه بار دیگه همه تون رو یه جا ببینیم.
وای خدا... صفورا، ارشدی، جمشیدی، مانیان، همه اونهائی که بودند... همیشه ... ای خدااااااااااااااااااااااااا
خیلی سخته برام. خیلی دوستتون دارم.
معلم همیشگی من توئی...
عزیز دلم.
۲۲ ارديبهشت ۹۰ ، ۱۶:۳۴
۰ نظر