امروز که برف میاد؛ یاد سالهای خیلی قبل افتادم. یاد یخبندانی که ما میرفتیم مدرسه و هیچ وقت تعطیل نبودیم.
کوچه های پشت خونه مامان بزرگ که آفتاب نمیخورد و مدتهای مدید برف باقی می موند و یخ می زد و واویلا بود.
یا اون برفی که از سمت باغ عمارتی رد می شدم و هر لحظه ممکن بود سر بخوردم توی جوی آب!
یاد اون وقتائی که آب توی جوی یخ زده بود و پسر بچه ها روش سرسره بازی میکردن... هعـــــــی!
یا حتی وقتی رفتیم خونه مامان بزرگ با خاله زهره و دادا مهدی و خاله زری و داوود بازی کنیم. یادمه اولین بار اونجا از خاله زهره یاد گرفتم گلوله درست کنم.
رفتیم روی پشت بوم! یه برف دست نخورده منتظر بود تا ما باهاش یه آدم برفی بسازونیم :)
یاد اون روز که مامان نبود و خانم همسایه اومد برامون گاز پیک نیکی رو روشن کرد. آخه برق هم رفته بود. برف هم می بارید...یادمه با چادر نمازم اومدم توی ایوون... یادش به خیر.
هنوز یادم به اون چادر نماز خاص که میفته دلم می لرزه.
من یادم اومد به کلاغها توی برف... ! یادم اومد به حرف های مجری برنامه کودک؛ که برای گنجشک ها غذا بریزین...
مدتهاست از این برفها خبری نبوده. یادمه سال 85 یه مقدارکی برف اومد؛ مامان یه کپه اش رو جمع کرده بود کنار باغچه که آسیه از اهواز بیاد و برف ببینه! هیییییییییییی....همون برفی که با همسری رفتیم توی حیاط خونه اولی که اجاره کرده بودیم؛ برف بازی کردیم. یادش به خیر... بچه بودیما :)))) یادش به خیر.
البتــــــــه که هنوز اون کودک درون زنده اس. نمونه اش برف بازی توی تهرانه که توی همین هفته گذشته اتفاق افتاد. با اون آدم برفی هائی که بی اونکه یادمون باشه دو تا شدن...
یا اون پیاده روی متاهلی ! بدون بچه... اون سگ لنگان...
دست تو دست هم. با یاد حرف های بچه ها و کیف جفتی بودنمون! 40 دقیقه ای شد.
خدایا میشه ما رو آرزو به دل نکنی؟؟؟