نه آنکه مزه نداشته باشد... دارد اما نمی دانم بگویم چه مزه ایست.
از دیروزش دل توی دل شان نبود که فردا صبح جلسه است. خوب همه جلسه ها دو شنبه ها بوده و من معذور. این جلسه را یکشنبه گذاشته بودند راس ساعت هشت صبح
خوب دلهره داشتم نمیتوانم بگویم نداشتم. قرار بود نتیجه تلاش پسرها را دریافت کنم. اما از طرفی آرام میکردم خودم را که این ها هدف نیست وسیله است. هدف عبد شدن است اگر خدا بخواهد...
و اگر خوب شد یا بسیار خوب آنقدرها تفاوت نمیکند.
تازه سر یکی از بچه ها دست و دلم بیشتر می لرزید. اما باز هم با همان فکر بالا آرام شدم.
نتیجه ها رسید... دل توی دلم نبود. شاید از بیرون که نگاه کنی بگویی چه دلهره ی مسخره ای.
اما مسخره نیست. قرار است از بیرون توانمندی فرزندت محک بخورد و نتیجه اش به توی مادر گفته شود.
نتیجه ها عالی بود شکر خدا.
عالی.
اما حس من عالی نبود. شیرین بود اما نبود.
تلخ بود اما نبود.
یک لحظه یادم آمد دقیقا فردا صبح قرار است کارنامه من برسد به دست مولا... هفته ای دو بار ... و من هر بار نمی فهم ولی من خوشحال می شود یا ناراحت...
من ولی شده بودم.... و حس شیرین موفقیت فرزندم رفته بود زیر دندانم...
من هم ولی دارم... اما حس ...... ............ ام رفته زیر دندانش....
برایم گریه میکند.... غصه میخورد.... میگوید دست بردار.... برگرد.... خودت به سختی می افتی... خودت ...
دستت را بده به ما .... رویت را برنگردان.... نگاهت را بینداز... گوشت را ببند... لب فرو بند///////////// فکرت را بیاور این طرف....
آنجا خطرناک است برایت.....
نمی فهمم...نمی خواهم بفهمم... و مولایم ....
مولایم ....
مولایم ...
این حس نمیدانم چه مزه ای دارد..........
بی مزه ترین حس دنیاست.... در میان برزخ خودت می نشینی ... وانفسا میکنی ... اشک می ریزی... و بعد می فهمی هیچ ... هیچ....
میان برزخ اعمالت..... کارنامه ای که آنها را بازتاب باشد .... ای وای من.... مولای من.....