متناسب با رشته ام یه کار برام پیدا میشه (که طبق معمول همسر جان میگن رسالت زن توی خونه اس)!
استادمون که الان شده مدیر گروه، شبکه اصفهان دعوت میشه و کلی یادآور خاطرات میشه برام. اون وقتائی که میگفت خااااااانم فلانی شما و خانم فلانی حیفه که ارشد شرکت نکنین؛ جامعه به امثال شما نیاز داره. و من و خانم فلانی هر دو دل در گرو همسرانمون بسته بودیم! و در پی کسب مقام های خاص بعد از ازدواج، که توی هیچ کاغذ دنیایی نوشته نمیشه!
همکلاسی قدیمی ام رو می بینم(ما که ف ی س ب و ک ی نیستیم با سرچ توی گوگل تونستیم رد بعضی از همکلاسای قدیمی رو بزنیم.) که شده رئیس بخش مربوطه کل استان شون. تا یه روز هنگ بودم! و باز هم به همسر جان گفتم و ایشون گفتن رسالت شما چیز دیگه ایه. آخـــــــــــــــــه درس ماها از این افراد خیلی بهتر بود!
امشب هم منشی گروه مون رو دیدم. وااااااااای که گرد پیری نشسته روی همه زوایای چهره اش. چقدر غمبار و فرو رفته در خود، داشت بار خریدش رو همراهش می کشید. اونقدر غرق بود که هر چقدر خیره اش شدم متوجه نشد. فقط زمین رو نگاه میکرد و خدا میدونست کجا بود.(خدائیش خانم زیبائی بود. راستی یه دختر هم داشت کپ خودش!)
واقعا چه خبره که عالم و آدم دست به دست هم دادن و دارن فیل من رو یاد هندستون میندازن؟
منی که نه قصد و نه علاقه ادامه تحصیل(آکادمیک) رو دارم! یا حتی کار در هر زمینه ای (غیر از فعالیتی خاص که هنوز به جائی برای ظهور و بروز نرسیده البته).
منی که هیچ کار دنیا (غیر از همون یکی) رو نمیتونم با کنج خونه ام و ساختن یه اسباب بازی یا خوندن یه کتاب یا حتی نت گردی های گاه و بیگاهم و کشف های خاصم عوض کنم!
نمیدونم. اما فک کنم همه اش برای اینه که بدونم دیگه دختر دانشجوی 10 سال پیش نیستم...12 سال پیش.
اووووووووه. چقدر زود گذشت. و بعد از مرگ دیگه نمیگیم چقدر زود گذشت میگیم اصلا نصف روزززززززز... وای خدای من.