یه مشکل مهمی توی زندگیش داره.
که من هر چی تلاش میکنم بهش بفهمونم که ای بابا یک عااااااااااااااااااااااااالمه دل خوشی داری حالا این یه مشکل هم کنارش تحمل کن؛ قبول نمیکنه.
خیلی ناامیدانه صحبت میکنه.
اما بحث اصلی من سر این مسئله است که میگه:
خدا لعنت کنه اونائی که باعث شدن نه برف داشته باشیم نه بارون.
خوب منم میگم آمین.
ادامه میده که به اسم دین و دینداری هر کار خواستن میکنن.
سکوت میکنم و بعد رو به نفر دیگه ای که توی بحث هست میگم آره بابا از نشانه های آخرالزمانه.
مائیم که با گناهانمون باعث میشیم بارش کم بشه.
بحث که به اینجا میرسه کلا خودش رو میزنه به نشنیدن. از اول صحبت های من بلند شد دنبال یه کاری رفت... با اینکه همونجا حضور داشت اما خودش رو زد به نشنیدن. (غرض ورزی تا کی؟ تا کجا؟ بابا ما حدیث داریم که بی اخلاقی ها بی حجابی ها بی دینی ها باعث خشکسالی میشن... و از نشانه های آخرالزمان همینه.)
مصداق آیه و فی آذانهم وقرا.... و در گوش هایشان پرده سنگینی است...
متاسف شدم براش.
همسرش هم کپی خودش فکر میکنه! خب این بده. خیلی هم بده.
اختلاف نظر لازمه. اگه دو نفر اختلاف نظر داشته باشن در حالیکه در مسائل اساسی مشکلی با هم نداشته باشن و به اندازه کافی با هم دوست و صمیمی باشن و البته عاشق! خیلی خیلی توی رشد معنویشون تاثیرگذاره.
معتقدم که میشه در محیط امن خانواده به سادگی نقد کرد و نقد شد. و راه حل داد و راه حل خواست.
وقتی مطمئن باشیم طرف مقابل هیچ گونه نیت بدی نداره. داره از بالای گود نگاه میکنه و طناب انداخته که بیای بالا... که خودت هم درست فکر کنی.
اما یه چنین فضائی رو به سختی میتونیم پیدا کنیم توی خانواده ها.
یا هر دو موافقن؛ و در حال تائید همدیگه! که اگه تو مسیر معنویت باشه چندان اشکالی نداره. به شرطی که مطابق با موازین دینی حرکت کنند.
یا اینکه موافق همدیگه نیستن و اول نزاع و درگیریه.
خدایا پرده ها و حجاب های شناخت و معنویت رو از ما بگیر.
